lunes, 19 de septiembre de 2011

MAURICIO FARTO PARRA


Maurici Farto
Lembrando a Mauricio Farto Parra (1867-1947) por Moncho do Orzán




Resulta curioso que moitos dos grandes compositores e recompiladores de folclore galego naceron alén das nosas fronteiras e, ao longo da súa vida, demostraron un amor tan grande por este chan que dificilmente pode ser superado por outros tantos daquí. Tal é o caso do xenial compositor e director de Cántigas da Terra, Mauricio Farto Parra, nado en Valladolid na segunda metade do S.XIX.

Aínda que con ascendencia galega, Farto véu descubrir o seu amor por Galiza escoitando a Banda Isabel II, que interpretaba temas de noso ao estar formada na súa maioría por galegos. Tamén esencial foi Xosé Braña Muíño, director da Banda do Rexemento Nº8 con sede na Coruña, que a raíz dunha actuación en terras castelás, animouno a trasladarse á cidade do vento. Xa aquí, Braña soubo sementar no compositor mozo toda a maxia das melodías propias. Cara 1902, a Banda estreou a primeira obra galega de Farto, “Froleos”, chea de motivos tradicionais. Nestes anos fundou a rondalla Blanco y Negro, dirixiu o Orfeón El Eco e conseguiu praza fixa de alguacil na Audiencia Territorial.

Desde a súa chegada á Coruña, axiña tomou contacto coa intelectualidade rexionalista-galeguista da altura. Nomeadamente frecuentou a Libraría Rexional de Uxío Carré até o seu peche en 1908. Alí amigouse con Lugrís Freire, Xosé Baldomir, Eladio Rodríguez e tantos outros. Nestas tertulias Víctor Said, membro do pioneiro coro Aires da Terra, fixo decatarse aos presentes da importancia destas agrupacións na recuperación da personalidade de Galiza. Farto tomou boa nota e propuxo a creación do orfeón Follas Novas (sen relación co actual), onde interpretar temas tradicionais e composicións del, mais a iniciativa non prosperou. Porén, un grupo de mozos axiña promoveron a creación de Cántigas da Terra, coro enxebre con grupo de teatro, que verá a luz a fins do 1916 baixo a presidencia de Eladio Rodríguez e a dirección do mestre Farto. O seu fito máis sinalado nesta etapa é a estrea da muiñeira “O Quer que lle quer” durante o descubrimento dunha placa conmemorativa na casa natal de Curros.

En 1922 deixou Cántigas para fundar Queixumes dos Pinos, que só duraría dous anos. O incasable Farto continou na súa teima de atopar unha agrupación que interpretase as súas composicións e, finalmente, será Saudade quen cumpra o seu desexo. Para este coro creou varias estampas con Leandro Carré (“A espadela”, “Unha palillada en Camariñas”...) e mesmo unha zarzuela galega con libreto de Antón Vilar Ponte titulada “A probiña que está xorda”, sobre o coñecido poema de Rosalía. Estas obras foron concebidas para orquestra (con gaita) e voces.


Mauricio Farto

En vida colleitou numerosas homenaxes, expresión de profundo afecto polo mestre Mauricio Farto. Os últimos anos viviunos na súa casa da rúa do Socorro da Coruña, onde finou en 1947.

Con todo, a súa dimensión máis descoñecida e quizais a máis importante é a de recompilador de folclore musical. Co seu traballo de afinador de pianos, Farto adicouse boa parte da súa vida a percorrer aldeas e romarías transcribindo cantos de arrieiro, alalás, maneos, pandeiradas e un sinfín de melodías autóctonas. O historiador Ramiro Cartelle contabilizou no seu arquivo duascentas recollas.

A maioría das orquestras sinfónicas, bandas de música e corales céntranse hoxe en día e case por enteiro ao repertorio foráneo, salpicando no mellor dos casos algunha pincelada de País coas catro obras sobradamente coñecidas. Mágoa. Hai pouco tiven a fortuna de visitar parte do arquivo de Farto que hoxe se atopa depositado na coruñesa Academia de Belas Artes. Todo un luxo para constatar unha realidade tan emocionante como triste: a alma musical de Galiza metida nun caixón.

http://amonteira.blogspot.com/2010/08/lembrando-mauricio-farto-parra-1967.html

No hay comentarios:

Publicar un comentario